บางรักซอยเก้าพิสดารปูนิ่ม

บางรักซอยเก้าพิสดารปูนิ่ม เล่าเรื่องเสียว

ปูนิ่ม อากาศยามบ่ายนั้นช่างร้อนอบอ้าว แมนนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นผู้คนเดินกันขวักไขว่ บ้างเอาหนังสือขึ้นมาบังแดด บ้างกางกางร่ม เขารู้สึกโชคดีที่ไม่ต้องออกไปเจอกับอาอาศที่ร้อนแบบนั้น แมนเอนหลังอย่างสบายอารมณ์หลังจากที่เคลียร์งานที่จะต้องส่งเจ้านายเสร็จแล้ว ใกล้ๆกันนั้น มารวย เพื่อนซี้ของเขากำลังนั่งทำงานงกๆอยู่“เฮ้ย..ไอ้รวย งานแกยังไม่เสร็จอีกเหรอวะ”“ยังว่ะไอ้แมนแต่ก็ใกล้ละ”มารวยตอบแบบไม่แหงนหน้าขึ้นมามอง“นี่ไอ้รวย...แกว่าเดี๋ยวนี้ไอ้เจนกับคุณแป้งดูแปลกๆ กันไหมวะ”“แปลกยังไงวะไอ้แมน”“ฉันไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกันว่ะ แต่เหมือน 2 คนนั่นปิดบังอะไรพวกเราอยู่ บางทีนะคุณแป้งกับไอ้เจนอาจจะ”แมนพูดแล้วทำสีหน้าเหมือนรู้กันกับมารวย ขณะที่มารวยหัวเราะคิกคัก“ที่แกหัวเราะนี่แกรู้เหรอวะไอ้รวย”“ฮ่าๆ..เออ..ไม่รู้ว่ะ..แล้วอะไรวะ..โอ้ย..มาเขกหัวฉันทำไมวะ”“ฉันไม่ได้เขกหัวโว้ย ฉันเขกเขาแกต่างหาก”“เขาอะไรวะ..ไม่เห็นมี..เฮ้ย..ไอ้แมนแกว่าฉันเป็นควายเหรอวะ”“เปล่าฉันว่าแกว่าเป็นวัวต่างหาก”“เออ แล้วไปนึกว่าด่าฉันเป็นควาย”แมนส่ายหน้าให้กับความโง่ซื่อๆ ของเพื่อน พร้อมกับกอดคอมารวยมากระซิบ พอมารวยได้ยินถึงกับตาโต เขาไม่เคยคิดและไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน“เป็นไปได้ไงวะไอ้แมนที่ไอ้เจนกับคุณแป้ง”“จุ๊ๆ..อย่าพูดดังสิวะ เรื่องนี้จะให้คุณปูนิ่มรู้ไม่ได้นะโว้ย”“ไม่ให้ปูนิ่มรู้เรื่องอะไรเหรอคะ”เสียงหญิงสาวดังขึ้นมาทางด้านหลังเล่นเอาทั้งแมนและมารวยถึงกับสะดุ้งโหยงทำอะไรไม่ถูก ปูนิ่ม ลูกสาวแสนสวยของหัวหน้าเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอใส่ชุดเสื้อสายเดี่ยวกระโปรงบานสั้นเลยเข่าสีขาว เผยให้เห็นใหล่ขาวเนียนตรงหน้าอกเสื้อก็รัดจนมองเห็นหน้าอกนูนออกมาน่าขยำจริงๆ“เปล่าครับๆคุณปูนิ่ม คือ..ไม่อยากให้คุณปูนิ่มรู้ว่าไอ้รวยมันติดนักร้องคาเฟ่ครับ”“เหรอคะ..ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ.ไม่เกี่ยวกับปูนิ่มซะหน่อย งั้น ปูนิ่มไปก่อนนะคะ”เธอเดินหันหลังส่ายบั้นท้ายเดินเข้าไปในห้องทำงานของเธอ แต่ก่อนที่จะปิดประตูห้องเธอเห็นมารวยกับแมนกระซิบกระซาบกัน เธฮได้ยินไม่ชัด แต่พอรู้ว่าพูดถึงเรื่องของพี่เจน และพี่แป้ง ทำเอาเธอถึงกับโกรธที่ทั้ง 2 คนเหมือนกับปิดบังอะไรเธอปูนิ่มเดินเข้ามาในห้องโยนกระเป๋าไปที่เก้าอี้อย่างไม่สนใจ เธอรู้สึกหงุดหงิดมากพร้อมๆกับอยากรู้เรื่องที่ 2 คนนั้นคุยกัน ถึงแม้เธอจะเข้าไปถาม แต่เธอรู้อยู่แล้วว่า 2 คนนั่นไม่มีทางบอกเธอเด็ดขาด ในขณะที่เธอกำลังกลุ้มใจอยู่นั้น นกยูง ลูกน้องอีกคนในบริษัทเปิดประตูเข้ามา“ขอโทษครับ คุณปูนิ่ม คือผม...คือผมอยากมีเรื่องจะขอร้องครับ”“เรื่องอะไรเหรอนกยูง รีบๆพูดมา ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี”“คือผมอยากจะขอเบิกเงินล่วงหน้าครับ จะเอาไปซ่อมรถ”“ไม่ได้..เดือนก่อนฉันให้นายเบิกไปแล้ว นายบอกว่าจะเอาไปซ่อมรถ คราวนี้จะเอาไปซ่อมรถอีก ฉันว่า เอารถนายไปขายให้กับรถขายของเก่ายังจะดีกว่า”“โถ่...คุณปูนิ่ม..นะครับ ให้ผมนะครับ...ผมจะยอมทำทุกอย่างเลยครับ”ทันไดนั้นเหมือนกับปูนิ่มจะนึกอะไรดีๆออก เธอยิ้มอย่างพอใจ นกยูงเองถึงกับงง ทั้งที่เมื่อกี๊ยังทำหน้ายังกับจะฆ่าเขาอยู่เลย“งั้น นกยูง ทำอะไรให้ฉันหน่อยสิ แล้วฉันจะให้เบิกเงินล่วงหน้านกยูงมองหน้าปูนิ่ม ส่งสายตาเหมือนพวกบ้ากาม ยิ้มอย่างน่าเกลียดพร้อมกับเดินเข้ามาหาปูนิ่มช้า“นี่..นายนกยูงจะทำอะไรน่ะ”“อ้าวคุณปูนิ่มจะให้ผมทำให้ไม่ใช่เหรอครับ”“จะบ้าเหรอ..หน้าตาอย่างนายน่ะไม่มีวันได้ผู้หญิงหน้าตาน่ารักและหุ่นดีอย่างฉันหรอก”นกยูงได้ฟังก้มหน้า เหมือนจะยอมรับในสิ่งที่ปูนิ่มพูด เขายอมรับว่าบองครั้งเขาแอบมองคุณปูนิ่มเหมือนกัน เพราะเธอทั้งสาวทั้งสวย น่าจูบไปทั้งตัว เขาคิดว่าในชีวิตนี้ถ้าได้เห็นคุณปูนิ่มเปลือยเปล่า ถือว่าคุ้มแล้วที่ได้เกิดมา ก่อนที่จะคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปกว่านี้ เขาต้องสะดุ้งจากเสียงพูดหวานๆของปูนิ่ม“นายช่วยไปสืบเรื่องของพี่แป้งกับพี่เจนให้ฉันหน่อยสิว่าทั้งสองคนมีเรื่องอะไร ฉันเห็นนายแมนกับนายมารวยกระซิบกันเรื่องนี้ฉันอยากรู้ว่าเรื่องอะไร เอานี่...เงินเดือนล่วงหน้า ฉันให้แค่นี้ก่อนถ้าได้เรื่องอะไรมาฉันจะให้ที่เหลือ”“ขอบคุณครับคุณปูนิ่ม ผมจะสืบชนิดที่รู้ตื้นลึกหนาบางที่สุดเลยครับ”นกยูงค่อยๆย่องไปเปิดประตูห้องทำงานของปูนิ่ม ทำท่าทางเหมือนระแวดรคะวังก่อนจะรีบพุ่งตัวออกไปนอกห้อง ปูนิ่มได้ยินเสียวเก้าอี้ล้มระเนระนาด เธอถึงกับส่ายหัวด้วยความเอือมระอาพร้อมทั้งเป็นห่วงเรื่องงานที่สั่งให้นกยูงไปทำจะได้เรื่องแค่ไหนกันตกเย็น ทั้งแมน มารวย และชัดเจนกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ร้านเฮียหมู โดยมี ตุ๊พ่อของแป้งมานั่งพูดคุยด้วย ทั้งสามคนคุยกันเรื่องที่จะไปเที่ยวกันในคืนนี้ แต่ชัดเจนกลับรีบกินข้างให้เสร็จเร็วๆ เพราะมีงานกองใหญ่รอเขาให้ไปสะสาง“เฮ้ย..ไอ้เจน..แกไม่ไปเหรอวะ”“ฉันไปไม่ได้จริงๆว่ะ งานฉันกองเบ่อเร่อเลย”“อ้างเรื่องงานหรือเรื่องอยากอยู่ใกล้ๆ คุณแป้งกันแน่วะ เฮ้ย อุบๆ”มารวยพูดไม่ทันจบโดนแมนอุดปากไว้พลางเหลือบตาไปมองตาตุ๊ ที่กำลังยืนคุยกะเฮียหมูอยู่“จะบ่าเหรอไอ้รวย เดี๋ยวอาตุ๊ก็ได้ยินหรอก ““ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่..แต่ไอ้เจน แกอยากอยู้กะคุณแป้งใช่ไหมวะ”“ไม่ใช่โว้ย..งานฉันเยอะจิงๆ พวกแกคิดไปใหญ่แล้วเดี๋ยวคุณแป้งเสียหายนะโว้ย เอ้า นี่ค่าข้าว จ่ายให้ด้วย ฉันไปละ”ชัดเจนพูดพร้อมกับหอบงานกองใหญ่จากเก้าอี้เดินกลับบ้านแบบเหนื่อยหน่าย ตาตุ๊เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกันกับที่ชัดเจนนั่งเมื่อครู่นี้“นี่อาตุ๊ วันนี้คุณแป้งอยู่บ้านหรือเปล่า”“วันนี้เคลียร์โว้ย..ยัยแป้งไปงานเลี้ยงรุ่น จะเหลือแต่แม่เยาว์นี่แหละ ทำไมไม่มีงานเล้ยงรุ่นมั่งว๊า..สงสัยรุ่นเดียวกันตายไปหมดละ เหลืออยู่คนเดียวที่หนังเหนียว”“ช่างเหอะว่าแต่ว่าวันนี้ พร้อมหรือยัง”“พร้อม” เสียงของปิ๊ก ลูกชายตาตุ๊เดินเข้ามา เขารู้ว่าทั้ง 3 คนคุยเรื่องอะไรกันและเขาต้องการที่จะไปด้วย“ไม่ได้ปิ๊ก ลูกอยู่บ้านน่ะดีแล้ว ฮ่าๆ”ทั้ง 3 คนลุกขึ้นเตรียมไปอาบน้ำแต่งตัว ในขณะที่ปิ๊กนั่งหน้าบึ้ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เขารีบเดินกลับบ้านไปบอกแม่เรื่องที่พ่อกำลังจะหนีเที่ยว แม่เยาว์ดูจะโกรธจนลมออกหู รีบบอกให้เขาไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะรีบไปดักตาตุ๊ที่ออกจากบ้านไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้บ้านของแป้งหนวกหูอยู่ครู่เดียวเงียบกริบ ไฟในบ้านปิดทุกดวงเหลือไว้เพียงไฟหลังบ้านเท่านั้น ชัดเจนนั่งทำงานไปด้วยสมองปรอดโปร่ง เพราะไม่มีอะไรมารบกวน ทำให้เขาทำงานได้อย่างรวดเร็วมากขึ้นกว่าเดิม“นายชัดเจนๆ เปิดประตูให้ฉันหน่อย”ชัดเจนละสายตาจากงานที่ทำมองไปที่ประตูล็อคอยู่ เขาเดินง่วนๆไปเปิด พอประตูเปิดออก เขาถึงกับตะลึง เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ แป้งสาวสวยเลูกเจ้าของบ้านเช่า ยืนยิ้มอย่างน่ารัก ชัดเจนถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เคยเห็นคุณแป้งน่ารักขนาดนี้มาก่อน“นี่ๆ นายจะมองฉันอีกนานไหม จะไม่ให้ฉันเข้าไปในบ้านเหรอ”“ครับๆ เชิญครับ มีอะไรเหรอครับคุณแป้งถึงมาหาผม หรือว่าคิดถึงผมกันครับ”“จะบ้าเหรอ...ใครเค็าจะไปคิดถึงนาย ฉันแค่เข้าบ้านไม่ได้”“เหรอครับ แล้วคุณแป้งไปไหนมาเหรอครับ แต่ตัวซะสวยเชียว”“ไปงานเลี้ยงรุ่นมาน่ะ แต่งานมันไม่สนุกฉันเลยกลับมาก่อน”ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น ไม่มีใครรู้เลยว่าทั้งสองคนอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งโดยตลอด นกยูงแอบมองลอดหน้าต่างเข้ามาเขาทำตัวให้สมกับเป็นนักสืบที่คุณปูนิ่มว่าจ้างมา เขาตามชัดเจนมาตั้งแต่เย็น วิ่งหลบคนในบ้านไปมาไม่ให้คนเห็น จนกระทั่งเขาคิดว่าเขาได้เบาะแสที่จะไปบอกคุณปูนิ่มแล้ว“ฮัลโหล...คุณปูนิ่มเหรอครับ..ครับผมนกยูงครับ..เรื่องที่คุณปูนิ่มสงสัยเป็นจริงครับ พี่เจนกับลังกุ๊กกิ๊กกับคุณแป้งอยู่เลยครับ.อะไรนะครับ..คุณปูนิ่มจะมาที่นี่เหรอครับ..ครับ..ครับ..เดี๋ยวผมจะออกไปรับที่ปากซอยนะครับ...อีก 20 นาที..ครับ ได้ครับ”นกยูงวางสายแล้วรีบออกจากตรงที่ซุ่มอยู่เพื่อที่จะไปรับคุณปูนิ่มให้ทัน เขาเองรู้สึกผิดเหมือนกัน มันเหมือนเขาทรยศกับพวกพี่ๆ ที่เขาเคารพ แต่เมื่อนึกถึงสภาพรถที่ต้องจอดแอ้งแม้งอยู่ในอู่แล้ว ยังไงเขาต้องเลือกรถของเขาไว้ก่อน

เล่าเรื่องเสียว บางรักซอยเก้าพิสดารปูนิ่ม